Η κακή είδηση που ακολουθεί δεν είναι απ’ αυτές που τις χρεώνεις σε μια κυβέρνηση. Που φταίνε δηλαδή περισσότερο οι πράσινοι ή περισσότερο οι γαλάζιοι ή όλοι τους μαζί. Φταίνε και αυτοί, όμως νιώθω πως είναι νοοτροπία αυτή η κατάντια και αυτό είναι που περισσότερο μ’ ενοχλεί. Ανεπαρκείς οι κυβερνήσεις αλλά αυτό δεν δικαιολογεί και τα πάντα. Παιδιά στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων στα Λεχαινά Ηλείας, ζουν δεμένα με ιμάντες στα κρεβάτια τους ή είναι σε καταστολή.
Άνθρωποι που βρέθηκαν σε μια θέση που δεν τους πάει και δεν είχαν το θάρρος να την αφήσουν, ευθύνονται γι’ αυτό. Μορφωμένοι ακαλλιέργητοι. Και φυσικά ένα σύστημα που δεν ξέρει. Πιστεύω στ’ αλήθεια ότι το σύστημα δεν ξέρει και δεν το λέω ως ελαφρυντικό. Ό,τι ονομάζουμε «σύστημα» δεν ξέρει γιατί δεν ενδιαφέρεται και όταν τελικά ενημερώνεται, τα αποτελέσματα αργούν ή το κακό αλλάζει για λίγο προς το λιγότερο κακό.
Κάθε φορά που διαβάζω κάτι ανάλογο, στο μυαλό μου έρχονται οικογενειακά δράματα, κάπου όπου όλοι γνώριζαν αλλά κανένας δεν μιλούσε. Η διαφορά εδώ είναι ότι πρόκειται για δημόσιο φορέα και όχι για τους τέσσερις τοίχους που κλείνουν τη δυστυχία ενός σπιτιού. Η λογική εδώ δεν συνιστά να έρχονται τα προβλήματα στην επιφάνεια μετά από καταγγελίες. Ο κάθε μηχανισμός θέλει παρακολούθηση, θέλει να είσαι μ’ ένα τρόπο από πάνω, να έχουν το φόβο σου. Θέλει να εφαρμόσεις επιτέλους τις καλές ιδέες –υπάρχουν τέτοιες-, που θα αλλάξουν την καθημερινότητα των ανθρώπων στα ιδρύματα.
Να μην ξεχάσουμε ότι αυτό πρέπει να τελειώσει. Εκτός αν είμαστε δεμένοι ή σε καταστολή.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου