Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ !...

Το γνωστό ρεφραίν "μια βροχή θα μας σώσει" παίζει αναγκαστικά στις μέρες μας και στην πρωτοφανή περίσταση της αιθαλομίχλης.

Πρόκειται για το ...κατόρθωμα των κυβερνητικών, να οδηγήσουν τους πολίτες, μεταφορικά και κυριολεκτικά, σε λύσεις αυτοκτονίας, καίγοντας στο φουλ τα τζάκια και τις σόμπες τους, αφού η θέρμανση με το πετρέλαιο κατέστη, πλέον, απαγορευτική !

Το "ωραίο" είναι, πως η πρόσφατη σύσκεψη των αρμόδιων φωστήρων κατέληξε, αφ΄ ενός στην επιμονή της αυξημένης φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης και αφ΄ ετέρου στην εκτίμηση, πως το μέτρο έχει πετύχει και ως ...επιτυχία, πιστώνεται στην κυβέρνηση. Τάδε έφη, με τραπεζικούς όρους, ο και τραπεζικός κ. Στουρνάρας !

Στην Ευρώπη, ο “τυφλός” φόρος κατοχής ακινήτων θεωρείται δήμευση και απαγορεύεται!

Σύμφωνα με αποφάσεις Συνταγματικών δικαστηρίων σε Γερμανία και Γαλλία, μόνο περιουσία που φέρνει εισόδημα θα πρέπει να υπόκειται σε τέτοιες επιβαρύνσεις

Αντισυνταγματική είναι η επιβολή φόρου ακινήτων σε ακίνητα τα οποία δεν αποφέρουν εισόδημα στους ιδιοκτήτες τους, καθώς πλήττει ευθέως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Αυτά βέβαια ισχύουν στην Ευρώπη, διότι στην Ελλάδα ο νέος Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων, που επιβάλλεται από την Πρωτοχρονιά του 2014, πέφτει τυφλά επί δικαίων και αδίκων, ανεξαρτήτως εισοδήματος και αξίας των φορολογούμενων ακινήτων.
Τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο ελληνικό και τα ευρωπαϊκά φορολογικά συστήματα αναφορικά με τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας αποκαλύπτει με την έκθεσή της η επιστημονική επιτροπή της ελληνικής Βουλής, που αξιολόγησε το νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων.

Κώστας Χρυσόγονος: Το Μνημόνιο καταστρατηγεί το Σύνταγμα

"Αντί για δημοκρατία προκύπτει de facto ένα ιδιόμορφο καθεστώς χρεοκρατίας, δηλ. μια συγκαλυμμένη δικτατορία των διεθνών κεφαλαιαγορών διαμεσολαβημένη από τα κράτη - δανειστές και από τους εγχώριους μεταπράτες" 
Η βάση του πολιτεύματος της χώρας, η λαϊκή κυριαρχία, βάλλεται από την τρόικα και τους δανειστές, τονίζει ο Κώστας Χρυσόγονος,καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγες μέρες μετά την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου, με τίτλο Η καταστρατήγηση του συντάγματος στην εποχή των μνημονίων, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, ο Κ. Χρυσόγονος μιλά στην "Αυγή" της Κυριακής για τις επιπτώσεις των Μνημονίων στο Δίκαιο αλλά και στα δικαιώματα των πολιτών.
Συνέντευξη στον Χρήστο Σίμο..

* Στο βιβλίο σας υποστηρίζετε ότι τα Μνημόνια έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα της χώρας σε βαθμό τόσο μεγάλο που σας οδηγεί να κάνετε λόγο για "καταστρατήγηση". Σε ποια σημεία εντοπίζετε τις παραβιάσεις αυτές;

Ίδια είν’ τα αφεντικά;

Χρήστος Λάσκος | 
Είναι γνωστό πως η διατύπωση του τίτλου, στην καταφατική και ολοκληρωμένη της εκδοχή, συμπληρώνεται με μια σειρά από συζεύξεις. Ίδια είν’ τα αφεντικά «δεξιά κι αριστερά» ή «και μεγάλα και μικρά» ή «ξένα και ελληνικά». Κι άλλα αντίστοιχα, όπως «θηλυκά και αρσενικά», «βλοσυρά και χαρωπά», …
Αυτό που επι­διώ­κουν, προ­φα­νώς και γε­νι­κό­τε­ρα, τα συ­γκε­κρι­μέ­να συν­θή­μα­τα είναι να ανα­δεί­ξουν την τα­ξι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα στην ανά­γνω­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και τον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής αντί­λη­ψης και στά­σης. Να υπο­γραμ­μί­σουν, δη­λα­δή, πως όλοι οι προσ­διο­ρι­σμοί των αφε­ντι­κών είναι δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας –αυτό που κα­τε­ξο­χήν με­τρά­ει είναι η «αφε­ντι­κή ουσία».

Νο­μί­ζω πως ευ­στο­χούν σε με­γά­λο βαθμό σε αυτή τους την προ­σέγ­γι­ση. Άλ­λω­στε, από το Μαρξ κι έπει­τα, ξέ­ρου­με καλά πόσο ο κα­πι­τα­λι­στής είναι υπο­χρε­ω­τι­κά εκ­με­ταλ­λευ­τής, ανε­ξαρ­τή­τως προ­θέ­σε­ων. «Δο­μι­κά», που λέ­γα­με πα­λιό­τε­ρα. Γιατί η συμ­με­το­χή του στην κούρ­σα της συσ­σώ­ρευ­σης μπο­ρεί να δια­σφα­λι­στεί μόνο με αυτήν την προ­ϋ­πό­θε­ση. Ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο: όσο πιο εκ­με­ταλ­λευ­τής είναι τόσο βα­σι­μό­τε­ρο είναι πως θα κρα­τη­θεί στο παι­χνί­δι και θα προ­ο­δεύ­σει.

Με άλλα λόγια, η αν­θρω­πο­λο­γία και τα συ­μπα­ρο­μαρ­τού­ντα της, στην πε­ρί­πτω­ση αυτή, έρ­χε­ται πά­ντο­τε δεύ­τε­ρη και κα­ταϊ­δρω­μέ­νη. Αυτό που βα­ραί­νει είναι «οι απαι­τή­σεις της οι­κο­νο­μί­ας».

Μ’ όλο, όμως, που έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα δεν γί­νε­ται, αν εί­μα­στε στοι­χειω­δώς καλοί πα­ρα­τη­ρη­τές, να μην δούμε πως στη γα­λά­ζια μας πα­τρί­δα και ως προς αυτό εμ­φα­νί­ζο­νται «ιδιο­μορ­φί­ες».

Είναι γνω­στό πως η «ελ­λη­νι­κή εξαί­ρε­ση» έχει απο­τε­λέ­σει ένα από τα ισχυ­ρό­τε­ρα επι­χει­ρή­μα­τα προ­κει­μέ­νου να στη­ρι­χθεί η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Τι το απέ­ρα­ντο κρά­τος, τι τα αδη­φά­γα συν­δι­κά­τα, τι, πε­ριε­κτι­κό­τε­ρα, η απο­κά­λυ­ψη περί της τε­λευ­ταί­ας σο­βιε­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας στην Ευ­ρώ­πη, όλα αξιο­ποι­ή­θη­καν στην υπη­ρε­σία της «δι­καί­ας νε­μέ­σε­ως». Το γε­γο­νός πως όλ’ αυτά έχουν απο­δο­μη­θεί με τον πιο εμ­βρι­θή και συ­νε­πή τρόπο τόσο από δια­νο­ού­με­νους της Αρι­στε­ράς όσο και από ορ­γα­νω­μέ­νες συλ­λο­γι­κό­τη­τες δεν παί­ζει ρόλο. Αφού το λένε ο Τσί­μας και ο Πρε­τε­ντέ­ρης έτσι θα είναι, έστω κι αν δεν υπάρ­χει άν­θρω­πος που να εκτι­μά­ει τον Τσίμα και τον Πρε­τε­ντέ­ρη. Και πάλι «δο­μι­κό» είναι το ζή­τη­μα –και το απο­τέ­λε­σμα.

Η αλή­θεια, βέ­βαια, είναι πως υπάρ­χει μια πολύ σαφής έν­δει­ξη περί «ελ­λη­νι­κής εξαι­ρέ­σε­ως». Όλα τα στοι­χεία δεί­χνουν πως οι έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές, αν σε κάτι υπερ­τε­ρούν ένα­ντι των ευ­ρω­παί­ων αδελ­φών τους, είναι η αξιο­θαύ­μα­στη, μέχρι υπερ­βο­λής, ακρά­τειά τους, όταν πρό­κει­ται να επι­δο­θούν στο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό τους εγ­χεί­ρη­μα. Σε μια σειρά από προη­γού­με­νες επι­φυλ­λί­δες μου έχω ανα­δεί­ξει τις εξαι­ρε­τι­κές τους επι­δό­σεις, που έχουν εξα­να­γκά­σει τους υπό­λοι­πους ευ­ρω­παί­ους να τρώνε τη σκόνη τους.

Από την πλήρη απο­δό­μη­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των μέχρι την επι­βο­λή μιας ει­σο­δη­μα­τι­κής δια­νο­μής πρω­το­φα­νούς για ανα­πτυγ­μέ­νη χώρα και από την εκτό­ξευ­ση των πο­σο­στών κέρ­δους μέχρι τη ντε φάκτο ερ­γο­δο­τι­κή από­φα­ση για το πότε κι αν θα πλη­ρώ­νο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι που απα­σχο­λούν, είναι όλα μαζί πραγ­μα­τι­κά μο­να­δι­κά επι­τεύγ­μα­τα, για τα οποία όλος «ο καλός ο κό­σμος» δεν μπο­ρεί παρά να ζη­λεύ­ει τα αφε­ντι­κά συ­μπα­τριω­τά­κια μας. 

Υπάρ­χουν ανα­γνώ­σεις της ελ­λη­νι­κής κρί­σης που τεί­νουν αυτή τη διά­στα­ση να την απο­κρύ­πτουν. Άλ­λο­τε εκ προ­θέ­σε­ως, όπως στην πε­ρί­πτω­ση των megaλων που προ­α­να­φέρ­θη­καν, άλ­λο­τε, όμως, από «ανα­λυ­τι­κό εγκλω­βι­σμό» σε σχή­μα­τα που απαλ­λάσ­σουν, τε­λι­κά, τη με­γά­λη μάζα των ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών, λόγω ανι­κα­νό­τη­τας ή και βλα­κεί­ας. Πρό­κει­ται για σχή­μα­τα ιδιαί­τε­ρα δρα­στι­κά στη διάρ­κεια της ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας, τα οποία προ­τάσ­σο­ντας τα δεινά της «χώρας» ένα­ντι των δει­νών των αν­θρώ­πων της, ή ταυ­τί­ζο­ντάς τα, εύ­κο­λα με­τα­πί­πτουν στην ιδέα πως, με τις απει­ρο­ε­λά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις με­ρι­κών οι­κο­γε­νειών, «όλοι χά­νου­με στην κρίση». Και μ’ όλο που, ευ­τυ­χώς, δεν κυ­ριαρ­χούν στο λόγο της μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΚΚΕ, δεν ση­μαί­νει πως δεν δια­θέ­τουν με­γά­λη δρα­στι­κό­τη­τα. Κάθε άλλο.

Ας προ­σθέ­σω, λοι­πόν, με­ρι­κά ακόμη στοι­χεία σε αυτό μου το επι­χεί­ρη­μα, όπως προ­κύ­πτουν από την πρό­σφα­τη έρευ­να της «Ερ­γά­νης».

Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα, οι μι­σθω­τοί ερ­γα­ζό­με­νοι του ιδιω­τι­κού τομέα είναι μόλις 1371450 ένα­ντι 1365406 ανέρ­γων! Η τρο­μα­κτι­κή αυτή συν­θή­κη της ανερ­γί­ας δια­μορ­φώ­νει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το πάρτι των αφε­ντι­κών. Έτσι, το 20% των μι­σθω­τών έχει μη­νιαίο μισθό μέχρι 500 ευρώ μικτά, ενώ το 43% δεν ξε­περ­νά τα μικτά 800 και λι­γό­τε­ρο από 20% έχει μικτό μισθό άνω των 1500 ευρώ. Προ­σθέ­στε εδώ πως όσοι εμ­φα­νί­ζο­νται να έχουν με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση δεν ση­μαί­νει πως δεν ερ­γά­ζο­νται, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πάνω από 8ωρο, ενώ πλη­ρώ­νο­νται για τε­τρά­ω­ρο ή και λι­γό­τε­ρο.

Επι­πλέ­ον, πε­ρί­που 1000000 (!) ερ­γα­ζό­με­νοι πλη­ρώ­νο­νται με κα­θυ­στέ­ρη­ση από ένα μήνα έως ένα χρόνο ή, τε­λι­κά, δεν πλη­ρώ­νο­νται κα­θό­λου. Η επί­κλη­ση προ­βλη­μά­των ρευ­στό­τη­τας έχει βάση σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις, συ­χνό­τα­τα, όμως, γί­νε­ται προ­σχη­μα­τι­κά προ­κει­μέ­νου να απο­φεύ­γουν οι επι­χει­ρή­σεις τις υπο­χρε­ώ­σεις τους.

Όπως ση­μεί­ω­νε πρό­σφα­τα στην Αυγή ο Αν­δρέ­ας Πε­τρό­που­λος: «Νέος κοντά στα 40, ευ­έ­λι­κτα ερ­γα­ζό­με­νος που απα­σχο­λεί­ται με με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση ή εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία και με μισθό που δια­μορ­φώ­νε­ται περί τα 300 ευρώ, είναι ο ση­με­ρι­νός ερ­γα­ζό­με­νος της μνη­μο­νια­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας».

Αν αυτό δεν συ­νι­στά χαράς ευαγ­γέ­λιο για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό τότε οι λέ­ξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Δεν ξεχνώ, λοι­πόν.

Ίδια είν’ τα αφε­ντι­κά, αλλά τα ελ­λη­νι­κά αφε­ντι­κά είναι πιο ίδια από τα άλλα.

Γι’ αυτό και η ευχή για καλή χρο­νιά σ’ αυτήν τη χώρα δεν μπο­ρεί να μας αφορά όλους. Δεν μπο­ρεί για όλους να είναι καλή η χρο­νιά. Η κα­λο­σύ­νη της χρο­νιάς έχει κι αυτή τα­ξι­κές δια­στά­σεις. Με αυτό το δε­δο­μέ­νο, καλή χρο­νιά.- See more at: http://rproject.gr/article/idia-ein-ta-afentika#sthash.YHz55NWC.dpuf

ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ!

Η Σ.Α., μια απολυμένη της ΕΡΤ, μητέρα 2 παιδιών, αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, οδηγήθηκε στο κρατητήριο την παραμονή Χριστουγέννων επειδή ύστερα από τυχαίο αστυνομικό έλεγχο στο δρόμο αποκαλύφθηκε ότι χρωστούσε 6.000 ευρώ στο ΤΕΒΕ. Ξέρω, είναι λαϊκισμός να συγκρίνω την υπόθεσή της με την εξέλιξη της υπόθεσης Λιάπη ο οποίος αν και συνελήφθη για βαρύτερες κατηγορίες, του δόθηκε το δικαίωμα να αυτοεξοριστεί στην Κουάλα Λουμπούρ για να εκτονώσει το ψυχικό φορτίο του.

Μπορώ να συγκρίνω όμως το «κέρδος» από την εξίσωση του φόρου πετρελαίου που ανήλθε στο ποσό των 244 εκ. ευρώ σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών – που πάντα ψεύδεται- με τις μίζες που πήρε ο τεταρτοτυχαίος παραγοντίσκος του υπ. Άμυνας και ανέρχονται στο ποσό των 12 εκ. ευρώ «περίπου, σύμφωνα με όσα μπορεί να θυμηθεί» όπως είπε ο ίδιος κατά την απολογία του.

Δηλαδή, αν ο τεταρτοτυχαίος παραγοντίσκος πήρε τόσα, είναι σχεδόν αδύνατον να καταφέρουμε να βρούμε ποτέ πόσα δισ. ευρώ πήραν όλοι οι από πάνω του, αλλά «και οι από κάτω του» πάλι σύμφωνα με δήλωσή του. Μόνο με αυτό το παράδειγμα ενός εξαθλιωμένου λαού και κυβερνητικών παραγοντίσκων που ομολογούν ότι έχασαν το μέτρημα από τις μίζες, η εικόνα παραπέμπει σε Μουγκάμπε , Μπεν Αλί, Καγκάμε και Εντουάρντο ντος Σάντος. Δεν αντιλαμβάνομαι δηλαδή τι ακριβώς διαφορετικό έκαναν οι δικτάτορες της Αφρικής από το εκάστοτε κυβερνητικό προσωπικό της Ελλάδας.

Η αβάσταχτη κυνικότητα της μπλόφας...

Κάποια στιγμή σταματούν να πιάνουν οι μπλόφες...

“ Όσο κι αν το σύστημα της ευρωπαϊκής ελίτ, μαζί με την μιντιοκρατία (ειδικά στην Ελλάδα) προσπαθούν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την άνοδο των γνήσιων δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων, η απάντηση θα δοθεί από τους ευρωπαϊκούς λαούς στις κάλπες, στα τέλη της άνοιξης του 2014. ”
Του Κώστα Καπνίση
Πολλαπλά εκτεθειμένη άφησε την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, η οποία σύμφωνα με την αποκάλυψη της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde», φέρεται να δήλωσε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της 19ης Δεκεμβρίου ότι τελικά μπλόφαρε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στην οικονομική της πολιτική για την Ευρώπη. Σε ότι αφορά δε την περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και των υπολοίπων χωρών, οι οποίες έχουν οδηγηθεί σε Μνημόνια υπογράφοντας μάλιστα όρους υποτέλειας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά και στο διευθυντήριο της Φρανκφούρτης, η αποκάλυψη αυτή θα έπρεπε να έχει προκαλέσει πολιτικό σεισμό όχι μόνο στις ενδιαφερόμενες χώρες, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Προπαγάνδα – πολιτικός λόγος – διαφήμιση

Του Περικλή Κοροβέση Με τον όρο προπαγάνδα καταλαβαίνουμε την εκστρατεία που κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να πείσει τους υπηκόους του πως ζουν σ’ έναν παράδεισο (για το οποίο κανείς δεν πείθεται) και να βρει συμμάχους στον διεθνή χώρο. Στήνονται τεράστιοι μηχανισμοί, ξοδεύονται αμύθητα ποσά, και κάποιες φορές τα καταφέρνουν. 
Η πρώην ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση της, είχε πολλούς πιστούς...
σε δεκάδες χώρες που δεν έβλεπαν την πραγματικότητα, αλλά την ειδυλλιακή εικόνα του σοσιαλισμού, όπως αυτή είχε παραχθεί στα εργαστήρια της KGB (που ήξερε επακριβώς ποιος είναι ο αυθεντικός κομμουνισμός και ποιοι είναι οι εχθροί του).
Ενα άλλο πετυχημένο κέντρο προπαγάνδας είναι το Χόλιγουντ, που σχεδόν όλες του οι παραγωγές, έμμεσα ή άμεσα, είναι στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και του αμερικανικού τρόπου ζωής. Φυσικά υπάρχουν και αριστουργήματα που έχουν παραχθεί, αλλά αυτά αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες ταινίες που έχουν γυριστεί. Γνήσιο προϊόν αυτής της σχολής είναι τα σίριαλ. Οι γνωστές σαπουνόπερες που εθίζουν τον κόσμο στο ασήμαντο σε όλα τα επίπεδα. Ασήμαντα σενάρια, σκηνοθεσίες, ηθοποιοί κ.λπ., που στοχεύουν να εγκλωβίσουν τους τηλεθεατές στο τίποτα και να τεθούν εθελοντικώς εκτός κοινωνίας.

ΘΑΠΑΤΕΡΟ ΣΤΗ "LE MONDE": «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ!»


ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Το βιβλίο του επί μία επταετία (2004-2011) σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Ισπανίας Χόρχε Λουϊς Θαπατέρο με τίτλο «Το δίλημμα. 600 ιλλιγγιώδεις μέρες», που αναφέρεται στην τελευταία διετίες της πρωθυπουργικής του θητείας, σχολιάστηκε εκτενώς στην Ελλάδα. Ο θόρυβος επικεντρώθηκε, όμως, σχεδόν αποκλειστικά στα όσα αναφέρει ο συγγραφέας για τηνΣύνοδο των Κανών του Νοέμβρη του 2011 και τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξευτέλισαν τον ΓΑΠ, που είχε τολμήσει να αναφέρει το ενδεχόμενο «δημοψηφίσματος», την πιο διαβολική λέξη για τους διευθύνοντες την Ευρωπαϊκή Ενωση - καθ’ότι συνώνυμη με κατ’εξακολούθηση πανωλεθρία για τα εκάστοτε σχέδιά τους.

Τα τεκταινόμενα εκείνης της Συνόδου δεν αποτελούν, όμως, παρά ένα μικρό μέρος της αφήγησης που προτείνει ο Θαπατέρο της κρίσιμης εναρκτήριας διετίας της ευρωπαϊκής κρίσης. Βεβαίως, βασικός του στόχος είναι να δικαιολογήσει τη στροφή προς την πολιτική άγριας λιτότητας που δρομολογεί ο ίδιος από τον Μάρτη του 2010 και μετά και που οδήγησε τους Ισπανούς σοσιαλιστές την κατά κράτοςεκλογική ήττα του Νοέμβρη του 2011. Το επιχείρημά του είναι ότι «ως τον Μάρτη του 2010 καταπολέμησα μια οικονομική κρίση. Από εκείνη την στιγμή και μετά είχα να αντιμετωπίσω μια κρίση χρέους». Μια κρίση που όπως διαπιστώνει ο ίδιος μετατρέπεται για τους υπερχρεωμένους σε κρίση ρευστότητας διότι οι μεν αγορές αρνούνται να αναχρηματοδοτήσουν οι δε ευρωπαϊκοί μηχανισμοί που καλούνται να αναλάβουν την ευθύνη το κάνουν με ανταλλάγματα που γονατίζουν τους ίδιους τους αποδέκτες των «πακέτων διάσωσης».

ΧΡΥΣΟΣ, ΣΜΥΡΝΑ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΟΣ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ* 
Ακόμα και στα Χριστούγεννα, γιορτή της γέννησης του νέου και ελπιδοφόρου, ο χρυσός έχει τη θέση του. Χρυσό, σμύρνα και λίβανο έφεραν οι τρεις μάγοι για να τα προσφέρουν στο θείο βρέφος. Κίνηση που με κάποια δόση καλόπιστης αυθαιρεσίας μπορεί να ερμηνευτεί ως εξής: Καλά και άγια η σμύρνα της θυσίας και ο λίβανος των ιδεών. Αλλά και ο χρυσός του ρεαλισμού έχει τη χρησιμότητά του σε ένα κόσμο υλικών αναγκών. Ακόμα και για τον Χριστό -κατά τους μάγους τουλάχιστον.


Ο ρεαλισμός του χρυσού είναι σήμα κατατεθέν και των ημερών μας. Η κτήση χρυσού όμως, αν και νόμιμη και γενικευμένη ως επιδίωξη, στις δύσκολες εποχές της φτώχειας ούτε θεωρείται ηθική, ούτε είναι δημοφιλής. Διότι, σύμφωνα με το σαρκασμό του Σαίξπηρ, ο χρυσός κάνει "άσπρο το μαύρο, άσχημο τ' όμορφο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό... Βρίσκει γαμπρό μέχρι στη χήρα τη γριά". Και θυμηθείτε το νεανικό σαρκασμό του Μαρξ στο γνωστό -αν και όχι τόσο... μαρξιστικό- βιβλιαράκι Το Χρήμα Χορεύει για Σένα. 
Ούτε οι κατέχοντες χρυσό -ή μετοχές εν πάση περιπτώσει και καταθέσεις- είναι φυσικά δημοφιλείς. Όση σμύρνα θυσίας και λιβάνι ιδεών κι αν διαθέτουν, εφόσον διαθέτουν αρκετό χρυσό, το μάτι κολλάει εκεί. Διότι ο χρυσός την έχει αυτή την ιδιότητα -να χλομιάζουν μπροστά του όχι μόνο άνθρωποι, αλλά και ιδέες. Πράγμα που αποδείχτηκε τελευταία με τα σχόλια που δημιούργησε η κτήση και η επένδυση χρυσού από ανθρώπους που κατά τα άλλα τη σμύρνα και το λιβάνι τους δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει.