Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Προσοχή στον γορίλα και τον κροκόδειλο

Κώστας Βαξεβάνης

Πριν από αρκετά χρόνια, τότε που η έγχρωμη τηλεόραση ανακάλυπτε το ροζ και το κίτρινο ως τα μοναδικά χρώματα της ζωής, υπήρξε ένα περιστατικό που νομίζω αντιπροσώπευε πλήρως την τηλεοπτική πραγματικότητα. Ένας δημοσιογράφος έκανε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για μια φάρμα στρουθοκαμήλων στη Βόρεια Ελλάδα. Το ρεπορτάζ έπαιξε στο Mega με ευθύνη του τότε διευθυντή σύνταξης και νυν ποιητή-διευθυντή του καναλιού που φέρει το Αποτύπωμα των πολυεκδοτών. Την επόμενη ημέρα, όταν έφτασαν τα νούμερα της AGB, αποκαλύφθηκε πως το ρεπορτάζ είχε σαρώσει. Η τηλεοπτική Ελλάδα, εκπαιδευμένη να καταναλώνει με την κλίμακα αξιολόγησης και σοβαρότητας που πολύ απείχε από ποιητικές ευαισθησίες, είχε επιβραβεύσει την εξωτική εικόνα αλλά πολύ περισσότερο τους ζουλού της ενημέρωσης. Από εκείνη την ιστορική μέρα για τους διευθυντές των καναλιών οι οποίοι συνήθιζαν να καυχώνται για τις επιτυχίες τους σε νούμερα (και δεν εννοώ μόνο αυτά των μαθηματικών), για ένα τουλάχιστον χρόνο, δεν υπήρξε στροθυκάμηλος, γορίλας, παπαγάλος ή ωδικό πτηνό σε κάθε μεριά της Ελλάδας που να μην γίνει θέμα στα κανάλια. Επιστρατεύοντας την ημιμάθεια και τον εμπειρισμό, οι διευθυντές των καναλιών έγραφαν μια ακόμη σελίδα δημοσιογραφικής ιστορίας, αυτή τη φορά με ουρακοτάγκους οι οποίοι περιστασιακά αντικαθιστούσαν τους δράκουλες και τα βαμπίρ της δημοσιογραφίας.

Ο. Κορακίδης: «Η κομματική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ εκφράζει μόνο τους «υπουργίσιμους»


Ένα πυκνό άρθρο σε πολιτικά νοήματα αλλά και μια αιχμηρή καταγραφή των επιλογών και της παρουσίας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τότε που συνέπραξε κυβερνητικά με την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος και δημοτικού συμβούλου Αλίμου Οδυσσέα Κορακίδη:

Πριν τρία χρόνια το πρόβλημα ήταν ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός του 44% και οι πολιτικές του. Έπρεπε να φύγει από τη μέση. Για το καλό της παράταξης για το καλό του τόπου, όπως μας έλεγαν. Ήταν η πρώτη απομάκρυνση χωρίς εκλογές για Πρωθυπουργό μετά από πολλές δεκαετίες. Τρία χρόνια μετά ξέρουμε καλά πως τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο για τους πολίτες και τη χώρα.

Αν εξαιρέσουμε την οβιδιακή μεταμόρφωση του κου Σαμαρά από την υστερική αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, κανένα χρέος δεν μειώθηκε, καμία αλλαγή δεν συντελέστηκε στο κράτος. Αντίθετα πολλές μεταρρύθμισες ξηλώθηκαν.

Η θηριωδία

του Γιούρι Άβνερι

Βόμβες πέφτουν σαν βροχή στη Γάζα και ρουκέτες στο Νότιο Ισραήλ, οι άνθρωποι πεθαίνουν και τα σπίτια καταστρέφονται.

Πάλι.

Και πάλι χωρίς κανένα σκοπό. Πάλι με τη βεβαιότητα ότι, αφού όλα τελειώσουν, τα πάντα θα είναι ουσιαστικά τα ίδια όπως ήταν πριν.

Αλλά μετά βίας μπορώ να ακούσω τις σειρήνες που προειδοποιούν για ρουκέτες που έρχονται προς Τελ Αβίβ. Δεν μπορώ να πάρω το μυαλό μου από το φρικτό πράγμα που συνέβη στην Ιερουσαλήμ.

ΑΝ Μια συμμορία νεοΝαζί είχε απαγάγει ένα 16χρονο αγόρι σε μια Εβραϊκή συνοικία του Λονδίνου στο σκοτάδι της νύχτας, το είχε οδήγησε στο Χάιντ Παρκ, το είχε ξυλοκοπήσει, είχε χύσει βενζίνη στο στόμα του, και το είχε περιλούσει ολόκληρο βάζοντας του φωτιά – τι θα είχε συμβεί;