Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Συγκλονίζει 16χρονη από τη Γάζα: «Έζησα 3 πολέμους. Φτάνει πια»

Η Φάρα Μπέικερ ζει απέναντι από το νοσοκομείο Al-Shifa της Γάζας. Δεν μπορεί να φάει το πρωινό της χωρίς μια βόμβα να ταράξει το γεύμα της, καμμένα αυτοκίνητα βρίσκονται έξω από την πόρτα του σπιτιού της και ο πατέρας της, νευροχειρουργός στο επάγγελμα, της έδειξε ένα «κομμάτι εγκεφάλου ενός 9χρονου παιδιού».

Όπως λέει κάθε μέρα φοβάται πως μπορεί να πεθάνει.

Τη Δευτέρα μια ρουκέτα εξερράγη στο πάρκο δίπλα στο νοσοκομείο, σκοτώνοντας 10 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων 9 αθώα παιδιά.

«Αυτή είναι η περιοχή μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Μπορεί και να πεθάνω απόψε» έγραψε στο λογαριασμό της στο Twitter.

«Βομβαρδίζουν στην περιοχή μου. Είναι η χειρότερη νύχτα του πολέμου. Απλά θέλω να ξέρετε πως μπορεί να γίνω μάρτυρας ανά πάσα στιγμή» τονίζει σε άλλο tweet της.

«Είμαστε κομμάτι της γης, και η γη είναι κομμάτι του εαυτού μας»

της Βασιλικής Κατριβάνου

«Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό – τη ζεστασιά της γης; Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού δεν μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Είμαστε τμήμα της γης, και η γη είναι τμήμα του εαυτού μας. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό». Το 1855 ο Φράνκλιν Πηρς, δέκατος τέταρτος πρόεδρος των ΗΠΑ, ζητάει από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση. Ο αρχηγός των Ινδιάνων Σιατλ του απαντάει με τα παραπάνω λόγια, που μας δίνουν –κι ας ειπώθηκαν ενάμισι αιώνα πριν– έναν θαυμάσιο ορισμό των κοινών αγαθών, αυτών που διεθνώς αποκαλούμε «commons». Ήδη από το ρωμαϊκό δίκαιο, τα commons διακρίνονται τόσο από τα ιδιωτικά όσο και από τα δημόσια ή κρατικά αγαθά, καθότι ανήκουν εξ ορισμού σε όλους και ταυτόχρονα σε κανέναν. Γι’ αυτό οφείλουν να μένουν εκτός εμπορευματικής συναλλαγής, να είναι διαθέσιμα σε όλους ανεξαιρέτως, χωρίς αποκλεισμούς. Ποια είναι αυτά; Ο αέρας, το νερό, το φυσικό περιβάλλον με τη βιοποικιλότητά του.

Η Νύχτα της 4ης Αυγούστου

του Νίκου Σκοπλάκη

Τη νύχτα της 4ης Αυγούστου 1936, τα καφενεία και τα ζυθεστιατόρια της πλατείας Συντάγματος ξενυχτούσαν. Ελάχιστοι ήταν ενήμεροι ότι τις ίδιες ώρες ο μηχανισμός δικτατορικής επιβολής βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Στην Αθήνα, προεξάρχουσα θέση σε αυτόν τον μηχανισμό είχαν η «Γενική Ασφάλεια» και η «Ειδική Ασφάλεια». Η τελευταία, είχε ιδρυθεί το 1929 με πρωτοβουλία των Φιλελεύθερων και του Ελευθερίου Βενιζέλου προσωπικά, με στόχο την τρομοκράτηση και την καταδίωξη των κομμουνιστών, των μαχητικών συνδικαλιστών και όσων επεδίωκαν την ανάπτυξη μαζικού διεκδικητικού κινήματος.

Ιδίως τα μέλη της «Ειδικής Ασφάλειας» ήταν υπερσυντηρητικά, λούμπεν και φασίζοντα αποβράσματα με ιδιαίτερες εξουσίες, που θα κορύφωναν την εγκληματική τους δραστηριότητα στη διάρκεια της Κατοχής. Τη νύχτα της 4ης Αυγούστου, περικυκλώνονταν ολόκληρα τετράγωνα της πρωτεύουσας και των προσφυγικών συνοικισμών: μέσα σε κλίμα τρόμου (με την αθρόα συμμετοχή ακροδεξιών τραμπούκων) συλλαμβάνονταν από τους ασφαλίτες κατά δεκάδες μέλη του ΚΚΕ, αριστεροί και δημοκράτες χαρακτηρισμένοι ως «επικίνδυνοι» για τη δημόσια τάξη, αλλά και συνδικαλιστές, μισητοί και στοχοποιημένοι σε όλο το προηγούμενο διάστημα από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τα δύο συγκροτήματα τύπου, Λαμπράκη και «Καθημερινής», που συνέπραξαν στην κήρυξη της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.

Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι

Το οχτάωρο, ο Μεταξάς και οι μύθοι Ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία, δεν δημιούργησε το ΙΚΑ, δεν καθιέρωσε την αργία της Κυριακής

του Γιώργου Δαμιανού

Η 28η Ιουλίου είναι μεγάλη μέρα για τα ερπετά της Ιστορίας. Πανηγυρίζουν, γιατί προσπαθούν να επιβάλουν τον αστικό μύθο ότι στις 28 Ιουλίου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, λίγες μέρες πριν γίνει δικτάτορας, καθιέρωσε την οχτάωρη εργασία.

Και η απάντηση στα ξυρισμένα, εσωτερικά και εξωτερικά, κεφάλια είναι εύκολο να δοθεί (και πρέπει να δοθεί). Το δύσκολο και το θλιβερό του πράγματος είναι ότι πρέπει να υποστηρίξεις ιστορικά κάτι που σήμερα έχει εκ των πραγμάτων έχει καταργηθεί και αντί να αναζητήσουμε ποιος το κατάργησε, τσακωνόμαστε για το ποιος το θέσπισε. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ακόμα και τα θλιβερά ξυρισμένα κεφάλια βγαίνουν από την ίδια μήτρα, έστω και με τη μορφή των εκκρίσεων. Της μήτρας, που κατέλυσε το κράτους δικαίου στην Ευρώπη.