Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

"Άδειασε" τους σαμαρικούς ικέτες η τρόικα με τη διαρροή του εξευτελιστικού e-mail - Μήνυμα νέας εμπλοκής στη "διαπραγμάτευση"

 
Tην τελευταία πενταετία για "όλα τα κακά της μοίρας μας, φταίει η Τρόικα". Βάζει φόρους, πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις, σταματά την ανάπτυξη και οι ταλαίπωροι κυβερνητικοί μας αντιπρόσωποι ιδροκοπούν να αναχαιτίσουν τα δόλια σχέδιά της για την εξόντωση των Ελλήνων. Οι διαπραγματεύσεις -μας πληροφορούν- κάθε φορά πως είναι σκληρές και εξοντωτικές κι εκείνοι άλλοτε δηλώνουν ξάγρυπνοι κι εξαντλημένοι κι άλλοτε επιστρέφουν με ύφος δαρμένων σκύλων για να πουν στους συνέλληνες ότι οι δανειστές είναι άτεγκτοι και δεν μπόρεσαν να τους ... μαλακώσουν.

Σήμερα όμως συνέβη κάτι ανατρεπτικό. Η Τρόικα, οι δανειστές ή τέλος πάντων κάποιοι οικονομικοί κύκλοι που χρόνια τώρα γκρινιάζουν για το απαράδεκτο επίπεδο που επιδεικνύει η ελληνική πολιτική σκηνή στις όποιες διαπραγματεύσεις χρειάστηκε να κάνει (υπάρχουν κεφάλαια ολόκληρα σε βιβλία που έγραψαν επιφανείς διαπραγματευτές), αποφάσισαν -για λόγους αλλότριους ασφαλώς των εθνικών μας συμφερόντων- να εκθέσουν ανεπανόρθωτα την ελληνική κυβέρνηση.

Ο.Ζοσουά: Βλέπω να αναδύεται η φρικτή αποφορά ενός υφέρποντος εθνικισμού για την προώθηση μιας "ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

Ενώ κάποιοι καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων και ο Ματίας Λάνχοφ πασχίζουν να ζωντανέψουν τις πέτρες της Επιδαύρου με τη δύναμη του ζωντανού θεάτρου και της τέχνης γενικότερα, άλλοι αναζητούν μονάχα να απολιθώσουν τον τόπο σε μια λατρεία ενός ένδοξου παρελθόντος. Αυτό είναι ιδιαίτερα θλιβερό, πόσο μάλλον όταν κάτω από την έννοια της "προσβολής στο μνημείο" για την οποία κατηγορούμαστε, βλέπω να αναδύεται η φρικτή αποφορά ενός υφέρποντος εθνικισμού για την προώθηση μιας "ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ" που πίστευα ότι ανήκει σε άλλες εποχές...», καταλήγει η επιστολή του Ολιβιέ Ζοσουά. Από το www.topontiki.gr

Ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης Ολιβιέ Ζοσουά, ο οποίος συνελήφθη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μαζί με τον Γερμανό σκηνοθέτη Ματίας Λάνχοφ και τα υπόλοιπα μέλη του συνεργείου του, με την κατηγορία της «προσβολής τού μνημείου», σε ανοιχτή επιστολή του αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Δύο χρόνια μετά από τη δημιουργία της ταινίας "Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας" στη Μακρόνησο, αποφάσισα να αφιερώσω ένα ντοκιμαντέρ στον σκηνοθέτη Ματίας Λάνχοφ. Για περισσότερα από 50 χρόνια, ο Ματίας Λάνχοφ δεν έχει πάψει να επανέρχεται στα αρχαιοελληνικά κείμενα, να τα φέρνει αντιμέτωπα και σε αντήχηση με τον σύγχρονο κόσμο μας, στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Κι αν οι σκηνοθεσίες του ταρακουνούσαν κάποιες φορές τα κείμενα, στόχος πάντα ήταν να τα καταστήσουν όσο γίνεται πιο ζωντανά. Υπό αυτή του την ιδιότητα, ο Ματίας Λάνχοφ είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς Έλληνες πολίτες. Δεν είναι ένας "καλός Έλληνας", είναι όμως ένας υπερ-Έλληνας» αναφέρει ο Ολιβιέ Ζοσουά στην επιστολή του, που έχει τίτλο «Για τη ζωή και τον θάνατο των αρχαιολογικών μνημείων».

Γράμμα στον Νίκο Ρ.

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΝΑΡΑΚΗΣ

"Τουλάχιστον ας έχετε το θάρρος να παραδεχτείτε τα εγκλήματά σας, αξιότιμοι κύριοι της μπουρζουαζίας, και να συμφωνήσετε πως τα αντίποινα μας είναι απόλυτα νομιμοποιημένα.
Τα χέρια μου δε στάζουν περισσότερο αίμα απ όσο η πορφυρή τήβεννος σας κύριε πρόεδρε.."
Εμίλ Ανρύ, αναρχικός καταδικασμένος σε θάνατο.

Σύντροφε, φίλε ή απλά Νίκο...Εύχομαι το αυτό το γράμμα να σε βρίσκει ακόμη όρθιο.Ψυχικά αν όχι σωματικά. Ξέρω βέβαια πως δεν είσαι απ τα "σοκολατόπαιδα" που λυγάνε έτσι εύκολα κι ας γράφουν κάποιοι για τη "μεγαλοαστική" καταγωγή σου. Βλέπεις οι συμβιβασμένοι, οι οσφυοκάμπτες, οι άκαπνοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν το ξεπεσμό και τη δειλία τους χρησιμοποιούν το μόνο τρόπο που ξέρουν: πετάνε λάσπη δεξιά- αριστερά και κρώζουν με τα καλοπληρωμένα λαρύγγια τους οποιονδήποτε τόλμησε να σταθεί πέρα και πάνω απ το μέσο όρο που ορίζει η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία.
Νίκο, δε θα υποκριθώ πως "σε νιώθω", δε θα σου πω πως ταυτίζομαι απαραίτητα με όλες τις πράξεις σου. Κι εσύ άλλωστε θα συμφωνείς πως από "κατανόηση" και παχιά λόγια σε αυτή τη διαλυμένη (πολύ πριν τα μνημόνια !) χώρα έχουμε χορτάσει, ειδικά σα γενιά "που θα ζήσει χειρότερα απ τις προηγούμενες". Τι κλισέ πια κι αυτό ρε Νίκο...λες και το ζητούμενο είναι απλά να τελειώσει η κρίση και να γυρίσουμε στα "χαιλίκια" του παρελθόντος. Να κάνουμε "γούστα" στην Παραλιακή με τις "γκόμενες" παριστάνοντας τους "μουράτους", είτε ήμασταν από Κηφησιά είτε απο Χαιδάρι γιατί τέτοια ήταν η νεοφιλελεύθερη αλλοτρίωση κι η πολιτισμική και κοινωνική ισοπέδωση η οποία μας σάρωσε το '90 που κι ο φτωχότερος πιτσιρικάς στο Μενίδι ήθελε να ζει όπως στο "Χτυποκάρδια στο Μπεβερλυ Χίλς", έστω και σε νεοελληναράδικη βλαχομπαρόκ βερσιόν !!

Η επιστολή του Νίκου Ρωμανού... προς εμένα.

 Του Ανδρέα Ρουμελιώτη  

Διαβάζω ξανά και ξανά την πύρινη επιστολή του 20χρονου Νίκου Ρωμανού προς τους δικαστές του. Αυτό το παιδί έχει guts, ψυχή, συγκροτημένο λόγο και σπουδαία λογοτεχνική φλέβα. Έχει τόσο πείσμα, τέτοιο ιδεολογικό πυρετό που αποκλείεται να κάνει πίσω. Θα λιώσει απ' την απεργία πείνας όπως ο Μπόμπι Σαντς κι αν πεθάνει τούτες τις μέρες του Δεκέμβρη, στην επέτειο της δολοφονίας του 15χρονου συμμαθητή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν θα καεί απλώς η Αθήνα, αλλά θα καταρρεύσει μονομιάς αυτή η κυβέρνηση, που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανείς άλλος δεν κατόρθωσε να ρίξει.
Παντρεύτηκε μέσα στη φυλακή, να ζήσει θέλει - όχι να πεθάνει. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο, έχει δικαίωμα να σπουδάσει.
Υποστηρίξαμε απ' την πρώτη στιγμή στο enallaktikos.gr αυτό το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που έχει κάθε φυλακισμένος στη μόρφωση. Το να μην δραπετεύσει αποτελεί πρόβλημα και έγνοια των δεσμοφυλάκων του, όχι όσων υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα και τις συνταγματικές ελευθερίες.
Διαβάζω ξανά και ξανά την επιστολή του πιτσιρικά προς τους δικαστές του. Έχει guts, ψυχή και φλέβα λογοτεχνική αυτό το παιδί. Μπορεί να διαφωνώ σε όλα όσα γράφει. Θα ήθελα, αν μπορούσα, να τον πείσω πως ο λόγος του είναι ένα υπερόπλο και μπροστά του το περίστροφο - που, ευτυχώς, δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει - μοιάζει με νερομπίστολο. Όμως, ο μπαγάσας έχει τέτοια πένα αστραφτερή και βάζει το μαχαίρι τόσο βαθιά στην κοινή μας πληγή, που το κείμενό του λες και δεν απευθύνεται στους δικαστές αλλά σε όλους εσάς - εμάς. Σε εμένα προσωπικά.