Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας για εθνική αυτοδιάθεση

Η ευφορία της «παγκοσμιοποίησης» και της «ευρωπαϊκής ιδέας» κατά την τελευταία 10ετία του προηγούμενου αιώνα έδωσε σταδιακά τη θέση της στους διάφορους «εθνοκεντρισμούς» και «ευρωσκεπτισμούς» για να περάσουμε, ειδικά μετά την τελευταία δομική κρίση, με ορόσημο την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς, τον Σεπτέμβριο του 2008, σε μια όξυνση όλων των μορφών εθνικού ανταγωνισμού:

Ανταγωνισμοί μεταξύ εθνών κρατών παρόμοιας δυναμικότητας, όπως ανάμεσα στις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» (π.χ. ΗΠΑ – Γερμανία – Ιαπωνία - Κίνα – Ρωσία), στις «μεσαίες» (π.χ. Τουρκία – Ισραήλ – Ιράν – Σαουδική Αραβία), στις «μικρές» (π.χ., Ελλάδας – ΠΓΔΜ), αλλά και με όλους τους συνδυασμούς μεταξύ τους. Ανταγωνισμοί που πήραν διάφορες μορφές (διπλωματικός, νομισματικός κ.λπ. «πόλεμος»), μέχρι και τη βάρβαρη μορφή στρατιωτικών αντιπαραθέσεων (εντός Γιουγκοσλαβίας, «ζώνη πετρελαίων», Ουκρανία κ.α.).

Ενισχύθηκαν και όλες οι οι μορφές εθνικής καταπίεσης: Από την «εποπτεία» (Γερμανία – ΕΕ - ευρωπαϊκός Νότος), μέχρι την στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση, την ανοιχτή ή καλυμμένη κατοχή, διαμελισμό και κατακερματισμό (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, χώρες της Αφρικής) και την επανεμφάνιση προτεκτοράτων (Κόσοβο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Ιράκ κ.α.).