Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Να δώσουμε τη μάχη για τη δημοκρατική οικονομία και την πολιτική κυριαρχία

Του Serge Halimi*

Η μιντιακή μηχανή επιτείνει τη σύγχυση με απόλυτη φυσικότητα στοχεύοντας σε αγχωμένα υποκείμενα που πρέπει να διατηρήσει την προσοχή τους μέσα από την ηδονοβλεπτική διάθεση, τον αποσβολωμένο οίκτο, τον φόβο

Ισχυριζόμενος ότι «η κυρία Λεπέν μιλάει όπως μια κομμουνιστική μπροσούρα της δεκαετίας του 1970» ο Φρανσουά Ολάντ πρόσθεσε το δικό του στίγμα στο μπέρδεμα των πολιτικών αναφορών στη Γαλλία. Ο πολλαπλασιασμός συμμαχιών μεταξύ κρατών που εκ των προτέρων δεν έχουν τίποτα κοινό καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την κατανόηση των διεθνών σχέσεων. Και η αδιάκοπη διάχυση της πληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης εντείνει την παραπάνω τάση, μεγεθύνοντας την περιρρέουσα σύγχυση. Μέσα σε αυτό το χαοτικό πλαίσιο, πώς να εξορκίσουμε τις αναδιπλώσεις ταυτότητας κατορθώνοντας ταυτόχρονα να φωτίσουμε τα διαφορετικά διακυβεύματα;

Πάνω από πέντε χρόνια μετά από το ξέσπασμα των αραβικών εξεγέρσεων και των πλανητικών διαδηλώσεων ενάντια στη διόγκωση των ανισοτήτων- «Aγανακτισμένοι» του Occupy Wall Street-, η απουσία άμεσων αποτελεσμάτων και η απώλεια ξεκάθαρων πολιτικών αναφορών αποθαρρύνει τους στρατευμένους στην ιδέα να αλλάξουν την κοινωνία και τον κόσμο. Η απογοήτευση εκφράζεται με το: «όλα αυτά για να φτάσουμε τελικά σε αυτό το σημείο;» Παλιά κόμματα διαλύονται ή αλλάζουν ονομασίες. Ασυνήθιστες πολιτικές συμμαχίες πολλαπλασιάζονται, γεγονός που επίσης μπερδεύει τις μέχρι τώρα γνωστές πολιτικές κατηγοριοποιήσεις. Η Ρωσία καταγγέλλει τους «φασίστες του Κιέβου», αλλά υποδέχεται στην Αγία Πετρούπολη μια συγκέντρωση των Ευρωπαίων ακροδεξιών. Η Γαλλία εναλλάσσει ενάρετες διακηρύξεις για τη δημοκρατία το κοσμικό κράτος με την επαναλαμβανόμενη υποστήριξη προς τη μοναρχική Σαουδική Αραβία. Το Εθνικό Μέτωπο επιχαίρει για τον εκλογικό θρίαμβο μιας ριζοσπαστικής και διεθνιστικής Αριστεράς στην Αθήνα.

Δημοψήφισμα? Όχι, Eυχαριστώ!

Τις προάλλες ο Έλληνας Πρωθυπουργός μίλησε για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος σε περίπτωση αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις με τους (συν)εταίρους και βέβαια δικαιούται να λέει ό,τι κρίνει σκόπιμο εν μέσω αυτού του μπρα ντε φερ με τους «θεμούς», αλλά είναι απορίας άξιο, γιατί αυτή η δήλωση έχει γίνει καραμέλα στα στόματα τόσων πολλών, αφού η πραγμάτωση αυτής της απειλής, δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρή, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Χωρίς καμία διάθεση ελιτισμού, ας πούμε ότι δεν μπορεί να έχει κανείς καμία, αλλά καμία εμπιστοσύνη, σε έναν λαό όπως ο δικός μας που, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο ένας στους κάθε τρεις από μας έχει σήμερα θετική ή μάλλον θετική γνώμη για τον απελθόντα πρωθυπουργεύοντα ολετήρα. Ένας λαός που συνωστιζόμαστε για να προσκυνούμε κόκαλα. Καμία εμπιστοσύνη!

Πέρα από τα ευφυολογήματα όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε λίγο σοβαρότερα, πώς είναι δυνατόν κάποιος να αποφασίσει, λόγου χάρη, για το αν πρέπει να μειωθούν ή όχι οι συντάξεις χωρίς να έχει μελετήσει τις αναλογιστικές μελέτες ή πώς μπορεί να εκτιμήσει την μελλοντική αποδοτικότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ως απλός εξωτερικός παρατηρητής, ώστε να κρίνει τη δημοσιονομική βιωσιμότητα της Ελλάδας και να αποφασίσει αναλόγως?

Απρόσμενη πληρωμή δόσης

Του Γ.Δελαστίκ

Kαθόλου δεν άρεσε στους Γερμανούς και τα ανά την Ευρώπη φερέφωνά τους, όπως όλα δείχνουν, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα βρήκε λεφτά και πλήρωσε την Τρίτη στο ΔΝΤ την καθόλου ασήμαντη δόση ύψους 756 εκατομμυρίων ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι... έβρεξε λεφτά από τον ουρανό για να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή αυτής της δόσης στο υπό αμερικανικό έλεγχο ΔΝΤ.
Το «μυστικό» το έμαθε η κυβέρνηση, αν πιστέψουμε τον Δημήτρη Βίτσα, πρώην γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ και νυν βουλευτή, από την ίδια την Κριστίν Λαγκάρντ. Η επικεφαλής του ΔΝΤ αποκάλυψε στην Αθήνα ότι στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπως σε όλες τις χώρες - μέλη του ΔΝΤ, διατηρείται εδώ και δεκαετίες λογαριασμός έκτακτης ανάγκης του ΔΝΤ. Τα λεφτά που είχε μέσα αυτός ο λογαριασμός έφταναν περίπου για να πληρωθεί η δόση!
Το είχε κρύψει ο Στουρνάρας από την κυβέρνηση! Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος το «μαρτύρησε» μόνο όταν πληροφορήθηκε ότι το ήξεραν πλέον στο κυβερνητικό επιτελείο. Αυτό έγινε πριν από καμιά δεκαριά μέρες. Κατηγορούν στην κυβέρνηση τον διοικητή της ΤτΕ ότι φέρθηκε ως πολιτικός αντίπαλος, όχι ως κεντρικός τραπεζίτης.
Η ουσία είναι ότι ο λογαριασμός αυτός είχε γύρω στα 700 εκατομμύρια ευρώ. Πήρε τα 650 η κυβέρνηση, «τσοντάρισε» άλλα 100 και πλήρωσε τη δόση των 756 εκατομμυρίων στο ΔΝΤ. Απέφυγε έτσι τη γερμανική παγίδα να χρεοκοπήσει η χώρα λόγω ΔΝΤ, άρα να φορτώσει στις... ΗΠΑ (!) την ευθύνη της χρεοκοπίας, κάτι που θα έκανε πανευτυχείς τους Γερμανούς. Τη σκαπουλάρισε για τον Μάιο η κυβέρνηση. Τον Ιούνιο, όμως, είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Πού θα βρει να δώσει στο ΔΝΤ γύρω στο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ, χώρια από τα λεφτά για μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο;

ΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗΝ ΨΕΥΔΗ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Τα τελευταία 5 χρόνια, είτε το αστικό πολιτικό σύστημα υπογράφει και επιβάλλει τα Μνημόνια εκ δεξιών, είτε διαπραγματεύεται τα Μνημόνια εξ αριστερών, οι επικοινωνιακές πυροβολαρχίες του συστήματος στην προσπάθεια να διαμορφώσουν στα μέτρα τους τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» αναφέρονται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα επικρατούν, όπως σημειώνουν, «ειδικές συνθήκες».

Προσθέτουν, δε, ότι η πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων θα πρέπει να κριθεί στη βάση αυτών των «ειδικών συνθηκών». Συμφωνούμε.

Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, όμως, και σε κάτι ακόμα: Στο ποιες είναι, τελικά, αυτές οι «ειδικές συνθήκες». Για την ακρίβεια, ποια είναι η πρώτη και η κύρια «ειδική συνθήκη» που βιώνουμε (και) στην Ελλάδα). Ας δούμε:

Η βαρβαρότητα με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης. Αλλά, όπως άλλωστε το παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση.

ΤΟ «PLAN Β» ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΜΦΙΒΑΛΟΥΝ

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

Το παρόν κείμενο αφορά παρέμβαση του γράφοντος σε αυστηρώς προσωπικό επίπεδο, καθόσον η συνταγματική τάξη όχι μόνο επιτρέπει αλλά και επιβάλει τη συμμετοχή στο δημόσιο λόγο, ιδιαιτέρως σε ζητήματα που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας. Ασφαλώς δε σε ζητήματα που αφορούν imperium επί προσώπων και dominium επί πραγμάτων, αποτελεί καθήκον η δημόσια παρέμβαση και η διατύπωση δημόσιας γνώμης.

Με τούτη την προδιάθεση ας μου επιτραπούν επιγραμματικώς τα εξής:

Ο «τεχνικός τρόπος» εξόδου από το ευρωσύστημα αφορά τους οικονομολόγους. Αναποφεύκτως όμως στην όλη προβληματική εμπλέκεται και το «τεχνικό ζήτημα» της νομικής εξόδου από το ευρωσύστημα. Ως εκ τούτου τίθενται εκ προοιμίου τρία καίρια και κύρια νομικά ερωτήματα:

Α) εάν υφίστανται διατάξεις με βάση τις οποίες υπάρχει δυνατότητα αποβολής κράτους-μέλους από την ευρωζώνη

Β) εάν υφίστανται διατάξεις με βάση τις οποίες μπορεί οικειοθελώς να αποχωρήσει κράτος-μέλος από την ευρωζώνη και