Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Η οδυνηρή ανάμνηση ενός παιδιού που του έκλεψαν τα παιδικά του χρόνια

Της Bathoul Ahmed

Ο οκτάχρονος Ναουφάλ κάνει όμορφα γράμματα. Αν όμως δεν πάει σχολείο, είναι καταδικασμένος να ακολουθήσει τη μοίρα μιας χαμένης γενιάς.

Είμαι τυχερή που κάνω μια δουλειά η οποία μου επιτρέπει να έχω λόγο. Μου δίνει την ευκαιρία να γράψω ένα τέτοιο άρθρο και να το μοιραστώ μαζί σας. Μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για εκείνους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ακουστούν.

Σήμερα, θα σας μιλήσω για τον Ναουφάλ.

Ο Ναουφάλ είναι ένα οκτάχρονο αγόρι. Δυο μήνες πριν διέφυγε από τη Ράκα της Συρίας μαζί με τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του, αφήνοντας πίσω τον πατέρα του. Ζει σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά εδώ, ο Ναουφάλ δεν πάει σχολείο.

Αργά ένα απόγευμα, καθώς περπατώ σε έναν από τους 1417 πρόχειρους καταυλισμούς της χώρας, με τραβά από το μανίκι. Η ερώτησή του με εξέπληξε.

«Τι γράφει το βιβλίο σου;» με ρωτά.

Κουβαλάω πάντα μαζί μου αυτό το σημειωματάριο, κανείς όμως ποτέ δεν με έχει ρωτήσει για αυτό.