Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Λεία Λεηλασίας οι Έλληνες

Του Στάθη

Αυτό λοιπόν έγινε να είναι η κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα; μια παρένθεση δεξιάς πολιτικής που θα επαναφέρει τη Δεξιά στην εξουσία; Αριστερά είναι να κάνουμε τη δουλειά της Δεξιάς, ώσπου να ξανάρθει η Δεξιά;
Και ποια Δεξιά; αυτή που αναβαπτίζεται στα αποτελέσματα μιας δραματικής διακυβέρνησης, για να επανεμφανίσει τους βρυκόλακές της, από τον κ. Σημίτη έως τον κ. Στ. Θεοδωράκη κι απ’ τον κ. Καρατζαφέρη έως τον κ. Βενιζέλο ως διάδοχη λύση; Τι είναι αυτή η κυβερνώσα Αριστερά; η επαναφορά του κ. Κουβέλη; η ολική επαναφορά του
δικομματικού μονοκομματισμού; Σε συνθήκες ακόμα πιο αυταρχικές; Ας αφήσει ήσυχη (και ημιθανή) την Αριστερά η κυβερνώσα Αριστερά, αρκετά τη διέσυρε. Ομως θα τη διασύρει κι άλλο! Οσον ο κ. Τσίπρας θα σέρνει τα βήματά του προς την πλήρη ένταξή του στην ενσωματωμένη στον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία η Αριστερά στα μάτια των πολιτών θα απαξιώνεται, ώσπου ο εξευτελισμός της να γίνει τέλειος,
ώσπου να περιπέσει σε ιστορική αχρησία. Είναι αριστερή πολιτική να εξομοιώνεις τα πάντα και τους πάντες προς τα κάτω; να ανακηρύσσεις πλούσιουςόσους βγάζουν 20.001 ευρώ και να τους γδέρνεις; Στο τέλος οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, θα παρακαλάνε να μειωθούν κι άλλο οι αποδοχές τους για να πληρώσουν λιγότερους φόρους – είναι αυτό Αριστερά;Δεν μας έχει απομείνει παρά μόνον ο σαρκασμός (και ο αυτοσαρκασμός). Μου έλεγε φίλος που δυσπραγεί αγρίως στην αγορά, όπως χιλιάδες άλλοι, ότι «ο Τσίπρας κράτησε τον λόγο του. Μας έκανε όλους πλούσιους! Οποιος βγάζει από 799 ευρώ τον μήνα και πάνω είναι πάμπλουτος»...

Ποιός διάλογος; Αντίλογος!

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Στα χρόνια της παντοδυναμίας του, ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι, αν θες να περάσεις ένα μέτρο, φτιάξε μια επιτροπή ειδικών που θα το μελετήσει και παρουσίασέ το ως πόρισμά της. Αν πάλι δεν θες να περάσεις ένα μέτρο που το ζητάει επιτακτικά ο λαός, στείλε το σε διάλογο, φροντίζοντας να συμμετέχουν σ’ αυτόν όσο γίνεται περισσότεροι (επιτροπές πολιτών, συνδικαλιστικά όργανα, ειδικοί, ερευνητικά κέντρα κλπ) ώστε να είναι πρακτικά αδύνατον να ομονοήσουν. Έτσι ούτε αποτέλεσμα θα βγει ούτε κανείς θα μπορεί να σε κατηγορήσει, εφ’ όσον εσύ τήρησες δημοκρατικές διαδικασίες.

Το τερτίπι αυτής της πομφόλυγος, αυτής της σαπουνόφουσκας που λέγεται διάλογος, το παίζουν στα δάχτυλα όλες οι κυβερνήσεις ασχέτως χρωματικής προελεύσεως, σάμπως ο διάλογος να είναι κάποιας μορφής πανάκεια διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Μόνο που ο διάλογος στην σύγχρονη δημοκρατία δεν έχει τα χαρακτηριστικά που διέθετε την εποχή τού Σωκράτη, δηλαδή κάτι σε «πες εσύ να πω κι εγώ και όπου καταλήξουμε». Σήμερα τα πράγματα πάνε αλλιώς, κάπως σε «πες εσύ και καταλήγουμε όπου πω εγώ». Σήμερα φτιάχνει ο Κατρούγκαλος, ας πούμε, ένα πακέτο ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, το εξετάζει με τα μεγάλα αφεντικά και, αφού καταλήξουν όλοι μαζί σε κάποιες αποφάσεις, βγαίνει και λέει «ελάτε να το κουβεντιάσουμε». Ωραίος διάλογος!

Ας υποθέσουμε όμως ότι η κυβέρνηση δρομολογεί τις διαδικασίες του διαλόγου από μηδενική βάση, δηλαδή πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι από πλευράς κυβέρνησης δεν υπάρχει καμμιά διάθεση να σαμποταριστεί ο διάλογος με κολπάκια α λα Παπανδρέου. Τί είδους διάλογος θα είναι αυτός, όπου η κυβερνητική πλευρά θα διαθέτει και το πεπόνι (τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης, τους βαθυστόχαστους πλην αργυρώνητους αναλυτές, τα δήθεν εμπεριστατωμένα συμπεράσματα πάσης φύσεως επιτροπών σοφών κλπ) και το μαχαίρι (την τελική απόφαση, η οποία εύκολα ενδύεται τον δημοκρατικό μανδύα είτε μιας πράξης νομοθετικού περιεχομένου είτε μιας ψηφοφορίας στην βουλή υπό καθεστώς κομματικής πειθαρχίας) ενώ οι απέναντι δεν θα διαθέτουν παρά το λαρύγγι τους; Κι αν ο διάλογος φτάσει σε αδιέξοδο, ποιός θα είναι ο αμερόληπτος κριτής που θα αποφασίσει περί της τελικής επιλογής;

Προσοχή: Λίαν επικίνδυνοι κομμουνισταί

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.