Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Μιχαήλ Μπακούνιν: Ο πατέρας της αναρχικής σκέψης

«Ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο, σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα»

Της Μικαέλας Κόλλια

Γεννημένος τον Μάιο του 1814, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, κατά πολλούς ο πατέρας της «κολεκτιβιστικής αναρχίας», αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες επαναστατικές προσωπικότητες του 19ου αιώνα, που σχεδόν σε κάθε πράξη του έμοιαζε να εκφράζει τις πιο δυναμικές πλευρές της αναρχίας.

Τα πρώτα χρόνια και οι επιρροές

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν γεννήθηκε στο Πριαμούκινο κοντά στο Τβερ (σημερινό Καλίνιν), το 1814, στις 8 Μαΐου (αν και η ακριβής ημερομηνία γέννησής του αμφισβητείται από πολλούς). Προερχόμενος από αριστοκρατική ρωσική οικογένεια, προοριζόταν για στρατιωτική καριέρα στην Αγία Πετρούπολη. Εντούτοις, εκείνος πίστευε ότι οι στρατιώτες είναι δουλοπάροικοι, που δωροδοκούνται με αμοιβές και δώρα για να καταστείλουν τον υπόλοιπο λαό. Και ενώ, το 1828, κατατάχτηκε στη σχολή του πυροβολικού, στρέφει το ενδιαφέρον του προς τη φιλοσοφία. Το 1832 γίνεται αξιωματικός, αλλά μην αντέχοντας τον τρόπο ζωής στο στρατό, παραιτείται το 1835 και οδεύει για τη Μόσχα όπου ελπίζει να σπουδάσει φιλοσοφία.

Από πολύ μικρός επηρεάστηκε από την εγελιανή φιλοσοφία και κυριότερα από την ιστορική διαλεκτική από την οποία συνήγαγε και τη θεωρία της αναρχικής πάλης. Στα 22 του χρόνια, ήταν ο πρώτος που μετέφρασε στα ρωσικά έργο του Χέγκελ - συγκεκριμένα το «Gymnasial Lectures». Ήρθε σε επαφή με τον Μαρξ και τον Προυντόν, τις θέσεις τού οποίου για τον αναρχισμό ασπάσθηκε: ο Μπακούνιν εναντιώθηκε στην ύπαρξη κάθε μορφής κράτους, ακόμα και τού σοσιαλιστικού.

«H νέα γαλλική άνοιξη»


Σε μια μάχη που θα καθορίσει για πολλά χρόνια το μέλλον του εργατικού κινήματος στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη μετατρέπεται η αντιπαράθεση των Γάλλων εργαζομένων με τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος, σαν να ήθελε να αποδείξει τα συμφέροντα ποιας τάξης εκπροσωπεί, επέλεξε τη σύνοδο των G7 στην Ιαπωνία για να ανακοινώσει ότι δεν θα υποχωρήσει στην υλοποίηση της εργασιακής νομοθεσίας, την οποία επέβαλε παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η γαλλική κοινωνία, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αντιδρά σε ποσοστό 70% στα νέα μέτρα, και στηρίζει κατά 62% τις κινητοποιήσεις, κλιμακώνει την αντίδρασή της από τη Δευτέρα δημιουργώντας το σκηνικό γενικής απεργίας. Οι λιμενεργάτες προχωρούν σε κλείσιμο λιμανιών ενώ οι εργαζόμενοι στα τρένα και τις αερομεταφορές ξεκινούν επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις ή απεργίες διαρκείας.

Η απεργία στον ανεφοδιασμό καυσίμων αλλά και η είσοδος στη μάχη των εργαζομένων στα πυρηνικά εργοστάσια έχει κάνει το ένα τρίτο των βενζινάδικων να στερεύσει ενώ φέρνει πιο κοντά και το ενδεχόμενο διακοπών στην ηλεκτροδότηση. Ενδεικτικό της επιτυχίας των κινητοποιήσεων στον τομέα της ενέργειας είναι ότι η κυβέρνηση αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τα στρατηγικά αποθέματα, που διατηρεί για καιρό πολέμου ή για περιόδους μεγάλων φυσικών καταστροφών.

Την ίδια ώρα, βλέποντας τη μαχητικότητα των διαδηλωτών να αυξάνεται, η κυβέρνηση προχωρά σε όλο και πιο άγρια καταστολή εκμεταλλευόμενη και το καθεστώς διαρκούς εξαίρεσης – το οποίο τμήματα της οικονομικής ελίτ επιχειρούν να περάσουν εδώ και μήνες στους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας. Οι τόνοι δακρυγόνων και ο ανηλεής ξυλοδαρμός διαδηλωτών είναι το τελευταίο εργαλείο που έχει στη διάθεσή της η σοσιαλιστική κυβέρνηση για να ελέγξει την κατάσταση στους δρόμους.

Βασίλης Τσιρώνης: Ένας Προμηθέας που σταυρώθηκε για το δίκηο

Ο Φάκελλος "Βασίλης Τσιρώνης" έχει μπει διά παντός τόσο στο αρχείο της δικαιοσύνης όσο και της Μνήμης των δήθεν ψαγμένων πολιτών. Μια δολοφονία που έγινε αυτοκτονία, 251.000 λευκά ψηφοδέλτια πολιτικής διαμαρτυρίας που πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων επί κυριαρχίας Καραμανλή και λίγο πριν την 30χρονη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. 

Δημοσιογραφικοί Όμιλοι με θεμέλια στην Χούντα και με αυτοκρατορία επί φιλελευθερισμού, μετέπειτα επί σοσιαληστικής κυριαρχίας και μέχρι σήμερα επί κατοχικής κυβέρνησης.

Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για τον Βασίλη Τσιρώνη εκτός από τον Λεωνίδα Χρηστάκη που μέσα από το περιοδικό "Ιδεοδρόμιο" με άρθρα του δεν έβαλε νερό στο κρασί του και δημοσιοποίησε στοιχεία τόσο για τον πολιτικό Βασίλη Τσιρώνη όσο και για τα πολιτικά και δημοσιογραφικά παιχνίδια που παίχτηκαν πριν και μετά την εκτέλεση ενός ανυπότακτου μυαλού.

Σκέψεις και στοιχεία για ένα πολιτικό ον που αναγκάστηκε από την εξουσία να κηρύξει ανεξάρτητο κράτος το σπίτι του ανοίγοντας πόλεμο με την δήθεν δημοκρατία και την δήθεν ελευθερία της μεταπολεμικής και μεταχουντικής Ελλάδας.