Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

ΥΣΤΑΤΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κώστας Γ. Μαμέλης 2.6.2016

Ας κρατήσουμε το δάκρυ μας για το βράδυ, τη νύχτα το δάκρυ, είτε τιμής, είτε μνήμης, είτε συγνώμης μοιάζει με σαπφείρινο μαβί, όταν θα λογαριάσουμε τι εκπροσωπούσε για όλους εμάς ο αυθεντικός και γενναίος σύντροφός μας Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, πόσο θετικό απολογισμό ζωής κατέλιπε, πόσο τροφοδότησε με τη στάση ζωής του την κατανόηση «οι Ιθάκες τι σημαίνουν»

Γιαυτό.

Σα πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος, είπε ο ποιητής της πόλης μου κι επέβαλε μαζί με τα παιδιά της Αριστερής Πρωτοβουλίας, τα πολιτικά παιδιά του, το βαρύτατο-το δυσβάστακτο καθήκον του ύστατου χαιρετισμού.

Οι παλιότεροι το γνωρίζουν γιατί το βίωσαν, οι νεότεροι, όμως, πρέπει να θυμάστε πάντοτε ότι ήταν ένα πολύβουο και παθιασμένο σμάρι νιότης κι αφοσίωσης, εκεί, στη μεγάλη συνάντηση-ποταμό του Σεπτέμβρη του 1974.

Τότε, όταν η μέθεξη, τα όνειρα, οι ελπίδες, μας ώθησαν, σχεδόν εκόντες άκοντες, στη μεγάλη μήτρα του πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος, στην ειρηνική επανάσταση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ήταν εκεί κι ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, ξεχωριστός μπροστάρης μες στους πρωτοπόρους, που «νωρίς εβγήκανε καταμπροστα στον Ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβια σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: Από τη «ζεστασιά» της τάξης του, στο πλευρό αυτών που δε σηκώνουν τ’ άδικο

Γράφει ο Οικοδόμος //

Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας· ήταν ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας που με τη ζωή και το έργο του στάθηκε η αφορμή να γνωρίσουμε την Ισπανία του μόχθου, της αντίστασης και της προόδου.

Γεννήθηκε στις 5 Ιούνη του 1898 στο χωριό Φουέντε Βακέρος (κοντά στη Γρανάδα). Απόγονος εύπορης και μορφωμένης οικογένειας, είχε εξασφαλισμένη μια λαμπρή πορεία στη «ζεστασιά» της τάξης του. Όμως από νωρίς αποφάσισε ότι δεν θα ακολουθούσε την ήδη χαραγμένη ρότα. Αντικρίζοντας τον πόνο και την φτώχεια της μεγάλης μάζας των συμπατριωτών του συνειδητοποίησε τους «κανόνες» του συστήματος της εκμετάλλευσης και ακολούθησε ολόψυχα τον δρόμο της σύγκρουσης με την αδικία και τους εκφραστές της.


 Παντέρμη

Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί
σκάβουν ζητώντας την αυγή
την ώρα που στα σκοτεινά
βγαίνει η Παντέρμη και γυρνά.

Μαύρη μαυρίλα είν’ η ψυχή της
κι ωχρό μπακίρι το πετσί της
τα στήθια της ωσάν τ’ αμόνια
που τα χτυπούν χωρίς συμπόνια.

―Παντέρμη τι ζητάς εδώ
μόνη σου δίχως σύντροφο;
―Κι αν είναι κάτι που ζητώ
πες μου, σε γνοιάζει εσένανε;