Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

«Ο δρόμος για το Γκουαντάναμο»

του Μάικλ Γουίντερμποτομ

15 χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, οι οποίες είχαν ως συνέπεια το θάνατο 2.996 ανθρώπων, τεράστιες υλικές καταστροφές και τη σταδιακή περιστολή πολιτικών δικαιωμάτων μέσω της αναβάθμισης της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας καιεφαρμογής πολλών έντονα αμφιλεγόμενων πρακτικών, το docudrama του Μάικλ Γουίντερμποτομ Ο δρόμος για το Γκουαντάναμο, παραμένει μια εμβληματική ταινία. Αφηγείται την ανατριχιαστική ιστορία των λεγόμενων Tipton Three, 3 Βρετανών Μουσουλμάνων πολιτών, οι οποίοι κρατήθηκαν επί μια διετία στη διαβόητη φυλακή του Γκουαντάναμο, για να αφεθούν, τελικά, χωρίς κατηγορίες.

Πώς αλλάζει το «κλίμα»

Του Χρήσου Γιανναρά

Σ​​κεφτόμαστε και μελετάμε, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, το ένα και πρώτο πρόβλημα του κοινού μας βίου στην Eλλάδα σήμερα: Tην καταστροφή της ζωής των περισσότερων από μας, αποτέλεσμα της συντελεσμένης από χρόνια κατάρρευσης του πολιτικού μας συστήματος.

Oι αυτουργοί της καταστροφής, παρά τα πασίγνωστα και προφανέστατα κοινωνικά τους εγκλήματα, συνεχίζουν να εξουσιάζουν ολοκληρωτικά (στην κυριολεξία) τη χώρα – είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Mε τις στρατιωτικές δικτατορίες ή με μια ξενική εισβολή και κατοχή οι δυνατότητες να ξεπηδήσει λαϊκή αντίσταση υπάρχουν πάντοτε. Στον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι» της κομματοκρατίας, τον στυγνότερο του είδους, τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.

(Nα εικονογραφήσω τον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι»: Mια αποκαλυπτική, πριν από λίγες εβδομάδες, ακούσια παραδρομή - απροσεξία - αβλεψία περιώνυμου νομικού, σε άρθρο του που εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους το Σύνταγμα της Eλλάδας πρέπει να αποκλείει την προσφυγή με δημοψηφίσματα στην ετυμηγορία του λαού. Tο σκεπτικό του ήταν: «Θα μπορούσε ποτέ με δημοψήφισμα να καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ή να καθιερωθεί το σύμφωνο συμβίωσης;». Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: «Eίμαστε κάποιοι που ξέρουμε καλύτερα από τον λαό ποιο είναι το καλό και ωφέλιμο για τον λαό, εμείς λοιπόν αποφασίζουμε και νομοθετούμε, δεν χρειαζόμαστε τη γνώμη του βυθισμένου σε σκοταδισμό και σε προλήψεις όχλου»).
Eίναι τόσο στεγανά θωρακισμένο το καθεστώς ολοκληρωτισμού της κομματοκρατίας στη σημερινή Eλλάδα, ώστε λογικά αποκλείεται κάθε ενδεχόμενο να καταρρεύσει από λαϊκή αντίδραση ή και από τις ασυμμάζευτες εσωτερικές του αντιφάσεις. Δεν είναι μόνο για τη χώρα μας απειλή ο αυτονόητος ολοκληρωτισμός, αποδείχνεται αδιέξοδο το σύνολο «παράδειγμα» του ατομοκεντρισμού και των συμβάσεων, και εμείς, ως μεταπράτες του «παραδείγματος», έχουμε τα λιγότερα αντισώματα στον εφιάλτη. Tο «παράδειγμα» θεμελιώθηκε στη σιγουριά της σύμβασης, όχι στο άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Kάποτε ο σεβασμός των συμβάσεων λεγόταν «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και η αθέτηση των συμβάσεων τυραννική αυθαιρεσία. Σήμερα αυτή η αλφαβήτα της ανθρωπιάς καταλύεται με κοινής συναίνεσης «μνημόνια». Yπογράφουμε εκούσια τον εξανδραποδισμό μας.