Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Ο μικρός Αμίρ και η ετήσια ντροπή μας στις παρελάσεις

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Στο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σλέιντ «Κάθε χρόνο, ίδια μέρα», ο Τζόρτζ και η Ντόρις συναντιούνται κάθε χρόνο, την ίδια ακριβώς μέρα, σε ένα μοτέλ στο Σαν Φρανσίσκο, έχοντας συνάψει έναν ιδιότυπο παράνομο δεσμό. Εμείς εδώ δεν έχουμε τους αντίστοιχους Τζόρτζ και Ντόρις. Αλλά, κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τη μέρα της παρέλασης για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, έχουμε έναν καλό λόγο να μην είμαστε υπερήφανοι.

Στα ελληνικά σχολεία και ιδίως στα δημοτικά, πηγαίνουν πολλά παιδιά μεταναστών και προσφύγων. Θα τα διακρίνετε ίσως μόνο λόγω του διαφορετικού τους χρώματος. Κατά τα άλλα, είναι παιδιά, σαν όλα τα άλλα, που μπορεί να μιλάνε τη γλώσσα μας καλύτερα και από τα Ελληνόπουλα και σίγουρα αξιοποιούν το πεδίο του σχολείου για να γίνουν μέλη μιας ευρύτερης κοινότητας. Κάνουν τα ίδια μαθήματα με τα Ελληνόπουλα, τους απασχολούν τα ίδια προβλήματα και έχουν, στο πλαίσιο αυτής της σχολικής κοινότητας, τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.

Δεν έχει νόημα να ξανακάνουμε τη συζήτηση για το αν πρέπει οι σημαιοφόροι να επιλέγονται με βάση τον βαθμό ή να κληρώνονται ανάμεσα σε όλους τους μαθητές. Άποψη της στήλης είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό μέτρο, ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής, ώστε να επιλέγεται αυτός που θα φέρει τη σημαία. Για αμιγώς συμβολικούς λόγους. Στο σκεπτικό μου, όμως, είναι ότι, αν ο άριστος είναι Αφγανός ή Πακιστανός τη καταγωγή, τότε έχει το ίδιο δικαίωμα με ένα Ελληνόπουλο κατά το γένος να φέρει το εθνικό σύμβολο.

Ο «λάκκος στη φάβα» της… εύκολης αξιολόγησης

Γράφει ο Ceteris Paribus

Σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη στο μνημονιακό παρελθόν, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, η τρέχουσα τρίτη αξιολόγηση του δεύτερου ελληνικού προγράμματος «πηγαίνει τρένο». Οι έπαινοι και τα χαμόγελα περισσεύουν, στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες, ακόμη και στο Βερολίνο! Το κλίμα παραπέμπει στη λαϊκή θυμοσοφία: Μπορούμε να ρωτήσουμε «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;». Και να απαντήσουμε «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Ας δούμε ποιον. 

Ένας περιφερειακός -από την άποψη του ρόλου και της ισχύος που διαθέτει- Ευρωπαίος αξιωματούχος, ο Jens Bastianπρώην μέλος της Task Force της Κομισιόν για την Ελλάδα, σε πρόσφατη συνέντευξή του έθεσε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, λέγοντας ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους εκτός προγράμματος είναι ένα «μυστήριο» που δεν κατανοεί – οι αξιωματούχοι που δεν έχουν ισχυρούς λόγους να μιλούν παραπλανητικά ή με γρίφους, λένε και καμιά αλήθεια…

Πράγματι, εφαρμόζοντας τον κανόνα πως σε κάθε σημαντικό ζήτημα πρέπει να διακρίνουμε τα θεμελιώδη μεγέθη από τον επικοινωνιακό «θόρυβο» και τις πολιτικές μανούβρες, στην περίπτωση του «ελληνικού ζητήματος», τα θεμελιώδη ζητήματα είναι το δημόσιο χρέος και οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.Όποιος θέλει να δει την αλήθεια, πρέπει να την αναζητήσει στην πορεία αυτών των δύο θεμελιωδών μεγεθών.