Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Όλοι εναντίον όλων στη Συρία

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τουλάχιστον ένδεκα στρατοί, τρία μέτωπα και δύο πόλεμοι συνταράσσουν τη Συρία από άκρη σε άκρη, σε μία σύγκρουση που δεν έχει προηγούμενο από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο στρατός που κάνει τη δυναμική του επανεμφάνιση τις τελευταίες μέρες είναι της κυβέρνησης, και στα τρία μάλιστα μέτωπα. Το πρώτο είναι στα περίχωρα της Δαμασκού, στην ανατολική Γιούτα διεξάγοντας αδυσώπητους και συνεχείς βομβαρδισμούς εναντίον των τζιχαντιστών, που κατά τη προσφιλή τους τακτική χρησιμοποιούν άμαχους ως ανθρώπινες ασπίδες, κι έχοντας μάλιστα πλήρη επίγνωση ότι δίνουν τις τελευταίες μάχες επί συριακού εδάφους. Ως αποτέλεσμα, τα θύματα έχουν ξεπεράσει τα 200, ενώ πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν άμεση ανακωχή για να μπορέσουν να εισέλθουν στην ερειπωμένη πόλη τα σωστικά συνεργεία να προσφέρουν πρώτες βοήθειες, να συλλέξουν θύματα και να δημιουργήσουν οδούς διαφυγής για τους αμάχους.

Ανέλπιστη, σε βαθμό να αλλάζει άρδην τα δεδομένα, ήταν κι η θετική ανταπόκριση της Δαμασκού στο αίτημα των Κούρδων του Αφρίν να προστρέξουν προς ενίσχυσή τους. Η στροφή του Άσαντ, όπως εύκολά μπορεί κανείς να υποθέσει, καλύφθηκε πλήρως από τη Μόσχα. Σε μια (νέα) αλλαγή τακτικής η Ρωσία, που φαινόταν να είχε συναινέσει με την τουρκική επιχείρηση που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε «Κλάδος Ελιάς», δια στόματος του ίδιου του Σεργκέι Λαβρόφ προέτρεψε την Άγκυρα να επιλύσει την κρίση του Αφρίν μέσω άμεσου διαλόγου με τη Δαμασκό. Ελιγμός που ισοδυναμούσε με εγκατάλειψη της Άγκυρας δεδομένου ότι δεν έχουν περάσει πολλές μέρες απ’ όταν ο Ερντογάν διαπίστωνε μεγαλοφώνως ότι είναι αδύνατο να συζητήσει με έναν ηγέτη όπως ο Άσαντ που έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα 1 εκ. πολιτών του. Αυτό, ωστόσο, που δε διευκρινίστηκε είναι αν ο Ερντογάν το έλεγε αυτό από οργή ή από ζήλια…

Η μάχη της Κοκκινιάς (4 - 8 Μάρτη 1944)

Στον αγώνα που διεξάγει ο λαός κατά των Γερμανών
κατακτητών, η πάλη της Αθήνας, του Πειραιά και των συνοικιών παίζει κυρίαρχο κι αποφασιστικό ρόλο. Ως το Σεπτέμβρη του 1943 ο αγώνας των πόλεων εκδηλώνεται με σαμποτάζ, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις. Μετά το Σεπτέμβρη του 1943 ή ένταση, το βάθος κι ο συνειδητός χαρακτήρας του αγώνα τρομάζουν τον κατακτητή και προκαλούν την έντονη αντίδραση των Γερμανών και των συνεργατών τους. Το 1944 βρίσκει την Αθήνα, τον Πειραιά και τις συνοικίες σε μια - διαρκώς εντεινόμενη - εμπόλεμη κατάσταση.

Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944, η Κοκκινιά έζησε από τις πιο τραγικές μέρες της πολύχρονης ιστορίας της. Έγινε στόχος μεγάλων εχθρικών δυνάμεων. Δυνάμεων που αποτελούνταν από Ναζί, χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες που είχαν συγκροτηθεί από τη δοσίλογη κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη και εξοπλιστεί από τους Γερμανούς καθώς και από τους τσολιάδες του Ι.Πλυντζανόπουλου, του Γ.Σγούρου, του Γκίνου, και του επικεφαλής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Ν. Μπουραντά.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις της Κοκκινιάς επιδεικνύουν ένα ιδιαιτέρως αγωνιστικό πνεύμα, εξαιτίας της εργατικής σύνθεσης της πόλης, της οποίας ο αγώνας έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τη μαζικότητα και την οργανωμένη αντίσταση. Οι Γερμανοί γνώριζαν πως χτυπώντας την Κοκκινιά θα έπλητταν ολόκληρο το αγωνιστικό κίνημα. Για το λόγο αυτό η Μάχη της Κοκκινιάς είναι η πρώτη μεγάλη μάχη που δόθηκε σε πόλη.